De Buurtbewoorders: Véronique

“Als ik over het domein van Bethanië loop, krijg ik altijd een goedendag van de patiënten. Ik moet er elke keer spontaan van glimlachen.”

Ze zwaait vol energie de deur voor me open. Haar man moest voor een routinecontrole naar het ziekenhuis, maar voor hij vertrok had hij gezegd dat Véronique toch de babbelaar van hun twee is. En dat is niet gelogen.

Nog voor ik een vraag kan stellen, steekt ze vol enthousiasme van wal. Al 26 jaar zijn Véronique en haar gezin onze buren. Ze zien het domein van Bethanië als hun park. Toen de kinderen klein waren, wandelde ze er met hen door tot ze rustig waren. De weg naar school ging dwars door Bethanië, net als de looproute van Véronique.

Als ik vraag of ze ooit problemen heeft gehad met de patiënten, reageert ze fel: “het zijn mensen zoals iedereen”. En ja, soms ziet ze wel eens vreemde manieren als ze door het park loopt. En ja, ze heeft al wel eens een dronken patiënte terug naar haar afdeling geholpen. En ja, ze weet ondertussen al dat ze beter niets zegt als het gezicht van die ene bewoner op een donderwolk staat.

Maar, zeg nu eerlijk… wie heeft er zich nog nooit gek gedragen? Wie is er nog nooit dronken naar huis gestrompeld? Wie heeft nog nooit een ommetje gemaakt om die ene buur te ontwijken? Véronique zucht. Ze beseft wel dat de situatie in een kalme zijstraat niet helemaal dezelfde is als voor handelaars in de hoofdstraat.

Dat Véronique een geëngageerde vrouw is, begreep ik onmiddellijk uit hoe ze het opneemt voor onze patiënten. Sinds een zestal jaar runt ze echter samen met haar echtgenoot en een aantal vrienden ook vzw Poekoeks, waarmee ze lokale goede doelen ondersteunt. Zo hebben ze ooit al geld ingezameld voor wandelschoenen voor een patiënt.

Als ik naar huis vertrek, staat ze klaar om te gaan lopen… over ons domein natuurlijk. Die verbinding met de buren zal er altijd zijn.