Deze opname wordt mijn laatste

Hallo,

Ik ben 25 jaar en heb in totaal ongeveer zeven maanden op afdeling Stroom verbleven.

Toen ze mij vertelde dat ik “rondjes” aan het draaien was in mijn leven en op de manier waarop ik bezig was niet vooruit zou komen, wist ik wel dat er iets moest veranderen, ze stelde IBE (intensieve behandeleenheid) in Zoersel voor. Ik moet toegeven dat ik hier eerst wel even over heb getwijfeld, want weer een opname van ongeveer een half jaar… zag ik dat wel zitten?

Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en beslist om het toch te doen. Ik heb tegen mezelf gezegd: “deze opname wordt je laatste, dus is het de bedoeling dat je alles zegt en eerlijk bent”. Dat was natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar als ik er achteraf op terugkijk, kan ik wel zeggen dat dit gelukt is. Natuurlijk met vallen en opstaan en heel veel botsen. De manier van aanpakken op Stroom stond mij in het begin alles behalve aan. Ik leerde kennismaken met mijn gevoelens en behoeften, wat al best confronterend was. Daarnaast ondervond ik dat mijn strategieën die ik in vorige opnames had gebruikt, hier absoluut geen effect hadden. Geloof mij, ik heb vaak gedacht dat het ze allemaal niets kon schelen, maar niets is minder waar.

Voor mij was het belangrijk om ook te spreken over het feit dat ik botste. Zo kreeg ik meer informatie over hun visie en dan kon ik dit proberen plaatsen. Emotioneel ging dit natuurlijk veel moeilijker dan rationeel, maar uiteindelijk ben ik er wel uitgekomen.

Ik heb tegen het einde van mijn opname ervaren dat ik dingen best alleen kan, dat ik crisissituaties alleen kan doorstaan, wetende dat er mensen achter mij staan, maar zonder hen te alarmeren. Daarmee wil ik niet zeggen dat die wens om dat wel te doen er niet meer is. Ik heb geleerd dat het goed werkt als je mensen ongerust maakt, dit is een “drang” die ik nog vaak moet onderdrukken. Het feit dat ik mezelf hiervan bewust maak, helpt ook al.

Wat ik nog graag wil meegeven is dat het zo vreselijk belangrijk is om open en eerlijk te zijn. Dat is heel moeilijk en vaak zit daar een hele lading schaamte achter, maar als je het niet doet, ga je er achteraf spijt van hebben. Vroeg of laat komt het weer naar boven (inclusief de schaamte) en sta je op dat vlak geen stap verder. Trouwens, al die schaamte waar ik over spreek, die voelde ik wel, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat mensen ook echt vonden dat ik mij hierover moest schamen, integendeel zelfs.

In het begin dacht ik: “omg waar ben ik terechtgekomen?”. Gedrag dat andere mensen stelden, wou ik eigenlijk ook stellen. Alleen deed ik dat gelukkig niet altijd, maar dat zorgde dan op zijn beurt weer voor veel innerlijke conflicten. Ik heb hier uiteindelijk wel durven over praten en doorheen mijn proces merkte ik dat ik het hier steeds minder moeilijk mee had. Ik had niet meer zoveel last van “negatieve gedragingen” omdat het voor mezelf ook duidelijk was dat dit niet de manier was om aan mijn eigen behoeftes te voldoen.

Op dit moment gaat het best goed met mij, ik heb een job gevonden en ik ben ook van plan om mijn studies nog af te werken. Op die manier probeer ik te focussen op de toekomst, wat voor mij wel belangrijk is. Ik moet nog vaak terugkijken op mijn opname en zeggen tegen mezelf dat ik de dingen die ik op Stroom heb geleerd niet mag loslaten. Want ja hoor, er is een deel in mij dat dit volledig zou kunnen afbreken en teniet doen. Daarom was het voor mij ook belangrijk om dit ook te delen met de mensen die mij op dit moment begeleiden. Zij weten dat ik de dingen die ik op Stroom heb geleerd, wil vasthouden om zo hopelijk niet meer in opname te moeten gaan.