Johan Desmet
Anatomia Humana
datum: 2 juni tot 30 september 2018
techniek: beeldhouwwerken en tekeningen
Inleiding door Johan Desmet bij opening tentoonstelling Johan Desmet
En nu eventjes …
Johan Desmet over Johan Desmet…
‘Ceci n’est pas une pipe!’
Een van de vele musea in Napels is het Museo del Anatomia Humana… Een anatomisch museum dat de mens in zijn verwrongen en getormenteerde vormen toont alsof hij stuit op de onwil van cynische goden. De uitzonderingen op de regel staan er opgelijnd in potten en kasten. Het zijn stuk voor stuk stille getuigen van wat er zoal mis kan gaan met een mens en in een mens. Achter het glas van de vitrines staat een staalkaart van vergissingen, van hulpeloosheid en kwetsbaarheid. Ze zijn het gezicht van de willekeur van het lot.
Anatomia Humana in Kapellen.
Ik maak tekeningen en beelden. Niet om de wereld te verfraaien, maar wel om te proberen van hem op te tekenen en zo te begrijpen. Gezien vanuit mijn eigen pot in mijn eigen vitrine. Met mijn potloden en klei, met mijn ogen en handen en op mijn manier.
Dat denk ik toch…
Want ik twijfel en ik zoek. Ik houd mogelijkheden tegen het licht en tracht van het onvatbare te vatten.
Ik laat mijn potloden over het papier zwerven en ik hoop, nee, ik weet, dat zij uiteindelijk de juiste weg zullen vinden. Om dan vast te stellen dat we er nog niet zijn. Er zijn nog andere mogelijkheden en boeiender uitzonderingen op mijn getekende werkelijkheden.
En alles begint van voor af aan.
‘Créer est se révolter, se révolter est créer…’
Opnieuw zoeken en opnieuw en opnieuw.
Het is zoeken naar ‘De Tekening’, of naar ‘Het Beeld’…. Naar het ‘Kunstwerk’.
Naar een poging om willekeur zinvol te maken.
En ik steek mijn tekeningen achter het glas in kaders, ik plaats mijn beelden onder glazen stolpen en ik lijn ze op als stille getuigen van wat er volgens mij zoal goed en fout kan gaan met een mens.
Ik voel mij geborgen in de ogenschijnlijke toevalligheid van de dingen…
En ook nog dit…
“Love is in the Air” en” In God We Trust” en “Narcissus”.
Iets over de drie beelden die hier staan.
Ze zijn alle drie figuratief. Ik maakte ze in een opwelling, gespreid in de tijd. Geen verbindend concept of verhaal. Als een potlood dat zijn weg zoekt over een blad papier. U weet wel. Het toeval heeft zijn rechten.
Een voor een hebben ze zich een vorm aangemeten in goud en rood en zilver… En nu staan ze hier en vinden elkaar in hun 'Anatomia Humana'…. Plots blijkt dat ze wel erg veel met elkaar te maken hebben. Ze handelen elk op zijn manier over kijken en terugkijken, over reflectie, over ontdubbelen, over nabijheid en afstand, over bereikbaarheid en onbereikbaarheid, over aantrekken en afstoten.
Ik voel mij geborgen in de ogenschijnlijke toevalligheid van de dingen…
Om af te sluiten nog een verwijzing naar 'Narscissus' van Leon Battista Alberti, een Renaissance architect en theoreticus…
“Wat is schilderen tekenen, beeldhouwen… anders dan het omarmen van wat zich afspeelt in de weerspiegeling van de vijver door het middel van kunst?”