Stijn: mijn verhaal begint op school
Mijn verhaal begint op school. Ik was nog klein toen ik daar voor het eerst een traumatische ervaring opliep. Ik kampte op jonge leefde al met een laag zelfbeeld en met een gebrek aan zelfvertrouwen. Op mijn 15de kwam daar nog een groter trauma bij.
Hierdoor kreeg ik het rond mijn 18de verjaardag moeilijk met mezelf. Als jongvolwassene ging ik een paar keer naar de psycholoog. Ik hield het nooit lang vol omdat ik me niet begrepen voelde. Het leek wel alsof ik helemaal alleen stond.
Toen ik 26 werd, ben ik totaal ingestort. Ik besefte dat er iets moest veranderen, enkele crisisopnames volgden. Niemand begreep wat ik doormaakte. Zelfs niet op de behandeleenheid waar ik na de crisisafdeling terechtkwam. Omdat ik mogelijk een lichte vorm van autisme heb, konden ze me daar niet helpen.
Ik kreeg nergens gehoor. Ik was boos en bedroefd.
Drie jaar lang stortte ik me op mijn werk. Ik zorgde dat ik van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat bezig bleef. Ik vluchtte van de realiteit. Het duurde niet lang voor ik op het randje van een burn-out stond.
Eind 2019 ben ik vader geworden. Een mooi moment in mijn leven dat overschaduwd werd doordat ik begin 2020 opnieuw mentaal instortte. Ik moest intensief met mezelf aan de slag want zo kon mijn leven niet verder. Een nieuwe crisisopname drong zich op, gevolgd door dagtherapie in combinatie met medicatie. En toch voelde ik me nog steeds totaal onbegrepen.
Tot ik in 2021 in contact kwam met ervaringsdeskundigen. Eindelijk lotgenoten, mensen die mijn leven, mijn pijn konden vatten. Voor het eerst stond ik niet alleen op de wereld.
Ik werk nog elke dag aan mezelf. Binnenkort volgt er een nieuwe opname om het trauma van mijn jeugd ten gronde aan te pakken. Ik blijf echter naar het ontmoetingshuis van de ervaringsdeskundigen gaan. Zij zijn een onmisbare schakel in mijn herstelproces geworden. Ik zou het fijn vinden om later als ervaringsdeskundige aan de slag te gaan en zo hopelijk evenveel te betekenen voor anderen in mijn situatie.