Mobiele hulpverleners laat je letterlijk binnen in jouw privé, in jouw ddagelijkse realiteit. Waar de afwas nog op het aanrecht staat. Bij mij werd mobiele zorg opgestart toen ik voor het eerst alleen ging wonen. Mijn begeleidster zei: ‘Je voelt je pas thuis wanneer je anderen kunt binnenlaten’. Dat klopt. Dat ik alleen woon, krijgt pas betekenis door te zeggen waar ik die zetel heb gekocht, waar mijn badkamer is en waarom ik terracotta als kleur voor mijn slaapkamer koos.
Het zijn kleine dingen, maar ze representeren zelfstandigheid en fierheid. Anderzijds is het behoorlijk eng om alleen te gaan wonen. Alles is nieuw en onbekend. Gelukkig spreekt mijn begeleidster vanuit haar eigen verhaal.
Ik bied haar een drankje aan, dat doen mensen die iemand ontvangen. Ze gaat met me winkelen. Samen (her)ontdekken we de moeilijke maatschappij en bedenken we hoe ik daarin kan passen. We zoeken wat het betekent om alleen te wonen en hoe ik mijn tijd wil invullen, zonder dat dit in een vooropgesteld plan moet passen. Het is geen doel of afspraak die we maken. Er staat geen termijn op. Ik heb dus het geluk te mogen ervaren wat onvoorwaardelijke zorg betekent.
Ze vindt me soms in de hoek van de kamer, beangstigd en ontredderd. Ik vergeet dan dat ze zich in een moeilijk territoriaal veld bevindt. Ze ziet dat ik in oorlog zit, maar krijgt me niet overtuigd om in haar veilige auto te stappen en rust te zoeken. Mettertijd laat ik haar zelfs niet meer binnen en reageer ik amper op haar telefoontjes. Lastig, voor ons allebei. Zij voelt zich machteloos en probeert vanop afstand nabij te zijn. Ik vind contact te moeilijk en zonder mezelf af. Maar we blijven in verbinding. Het lijkt alsof de ondersteuning letterlijk in mijn gordijnen zit: ik voel ze, ook al zie ik ze niet altijd.
Vaak lachen we alsof we vriendinnen zijn en praten we over gewone dingen. Best speciaal, zo’n mobiele zorg. Ze zijn altijd onderweg, van thuis naar thuis. Ze zien telkens andere manieren van leven. Het moet soms erg moeilijk en confronterend zijn en op andere momenten erg mooi en krachtig. Mobiele hulpverleners zijn mensen die zich perfect kunnen aanpassen, het zijn kameleons. Ze leren zich aanpassen aan hoe jij leeft, zonder daar een oordeel over te vellen. Ik koop vaak pudding om niet te moeten koken. Ik ben opgelucht dat mijn begeleidster daar heel gewoon mee omgaat.
Als ik terugkijk naar die opstartperiode van mobiele zorg, merk ik dat de hulpvraag pas ontstaan is toen mijn begeleidster al lange tijd kwam. Ze is gegroeid doorheen de gesprekken. Je went aan elkaar en aan het gevoel dat je krijgt wanneer er iemand in je zetel zit. In het begin erg bevreemdend en onwennig, maar stilaan kreeg ik een zekere nood aan dat gezelschap, aan de gesprekken en de routine. Vertrouwde gezichten die je opwachten na een opname doen zenuwen merkelijk verkleinen.
Ik wens iedereen die het nodig heeft mobiele zorg toe. Het soort zorg die je opwacht en waarmee je thuiskomt. Het soort zorg die je onderweg altijd bij hebt.
YF