Het ideaalbeeld dat ik altijd heb gehad van een moeder is de perfect verzorgde Libelle-moeder die een gezonde maaltijd serveert aan haar schatjes, aan de schoolpoort staat met de fiets en haar kinderen helpt met hun huiswerk. Een ideaalbeeld dat een illusie is gebleken. Ik werd ziek tijdens de zwangerschap van mijn jongste.
Een ernstige depressie. Geen vrolijke aanwezige moeder die haar kind vasthield maar één die de dagen als een uitputtingsslag zag en vooral wilde slapen. De telefoontjes van haar zoon als heel dierbaar ervaarde, maar ook als loodzwaar door alle tranen. Een moeder die aan haar kind dacht en het miste als geen ander, maar de kracht niet had er voor hem te zijn.
De opname duurde twee maanden en de weekenden waren slopend. Met lood in mijn schoenen ging ik het weekend naar huis. Ik kon niet tegen de vele prikkels. Het frustreerde me dat ik niet echt aanwezig was. Gesprekken gingen langs me heen en huishoudelijke taken lukte niet. Ik probeerde te lachen, maar mijn lach werd benoemd als nep. Ik was een schim van mezelf die vaak haar tranen niet kon binnenhouden. Mijn ex-man deed erg zijn best, maar schaamde zich dat ik in de psychiatrie zat. Ik moest tegen de buitenwereld zeggen dat ik op de nierdialyse lag.
Tijdens het kringgesprek op school vertelde mijn oudste dat ik in opname was en dat het niet zo goed ging met mijn hoofd. Ik vond het vertederend. Het went nooit om gescheiden te zijn van je kinderen. Het probleem met opnames in de psychiatrie is dat ze lang duren. Ze ontregelen alles. Kinderen hebben ineens te maken met allerlei oppassen. Ze worden uit hun ritme gehaald en missen hun ouder. Ik zeg bewust ‘ouder’ omdat dit ook vaders betreft.
Elke ouder heeft het gevoel te falen door niet aanwezig te kunnen zijn en door weinig aan te kunnen omwille van de psychische kwetsbaarheid.
Daarnaast zijn er ook nog vaak spanningen tussen partners die hun weerslag hebben op de kinderen. Het is verre van makkelijk en het enige advies dat ik kan meegeven is: ‘wees open naar je kinderen’.
Annemieke