Overslaan en naar de inhoud gaan
Amy in zomerse sferen

Amy blogt

Oorlogswonden

Het was weer een lange winter en ik ben zooooo blij dat het eindelijk zomer is. Hoe ik het draai of keer: mijn gemoed schiet, net als de Uv-straling, altijd de lucht in bij het eerste straaltje zon. Hoewel die me onmiddellijk gelukkiger maakt, is het ook een moeilijke periode. Ik heb het lastig om mijn lichaam onder ogen te zien. Het is altijd even slikken om met mijn littekens geconfronteerd te worden. Die littekens katapulteren me terug naar een tijd waarin ik het verschrikkelijk moeilijk had en diep ongelukkig was, naar de zware strijd die ik heb gestreden.

Tijdens de wintermaanden zijn er genoeg mogelijkheden om mijn getekende lichaam te verstoppen. Maar als het kwik boven de 25°C schiet, is het zoeken naar manieren om de littekens te verbergen. Het zorgt voor onzekerheid, alsof vreemden mij met één blik als een open boek kunnen lezen. Mijn littekens vertellen dat het leven niet altijd gemakkelijk is geweest en dat ik nu nog altijd met dingen uit mijn verleden worstel. Ik vertel niet aan de eerste de beste persoon die ik tegenkom hoe moeilijk ik het heb gehad, maar voel dat ik dat wel doe als ik mezelf toon in een zomerrokje, een short of badpak.

Ik ben er zeker van dat anderen zich hierin herkennen. Aan jullie wil ik zeggen: je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen. Ook niet - of zeker niet - aan wildvreemde mensen die je schuine blikken toewerpen. Niemand heeft het recht om over jou te oordelen. Niet over wie je bent en niet over hoe je eruitziet. En dan heb ik het niet alleen over zelfmutilatie littekens. Ik ben er zeker van dat er ook andere redenen zijn waarom mensen moeite hebben met het dragen van zomerse kledij. Gelukkig zijn er ook respectvolle omstaanders, maar helaas slaat mijn hoofd de pijnlijke blikken het snelst op. Ik kan niet altijd zien dat mensen bewondering hebben omdat ik teruggevochten heb of zien dat ik een sterke persoon ben.

De zomermaanden zijn niet altijd makkelijk, maar ik stel voor dat we ons lichaam ‘embracen’. Onze kwetsbaarheid omarmen. Want potverdikke, we zijn sterk en we staan hier vandaag nog steeds! Met onze littekens als oorlogswonden.