Post 2: "Het fotodilemma"
Toen ik een tijdje geleden de vraag kreeg: ‘Bart, wil je een blog schrijven voor de stigWA-website?’, werd die vraag al snel gevolgd door: ‘Wil je ook een foto van jezelf doorsturen om op de site te plaatsen?’ Op de eerste vraag kon ik vrij snel ‘ja’ antwoorden. Maar over de tweede heb ik toch even moeten nadenken: wilde ik met een duidelijk herkenbare foto als ‘psychiatrisch patiënt’ op deze website prijken? Op dat moment borrelde de lichtjes vertrouwde angst voor stigmatisering weer op. Mijn naaste omgeving - familie en goede vrienden - kennen mijn situatie, en aanvaarden die zoals ze is. Meer zelfs: ze ondersteunen mij en behandelen mij nog steeds zoals voordien, wat op zich al een ongelooflijk belangrijk deel van mijn herstel is geweest tot dusver. Maar in hoeverre doet de buitenwereld dat, vraag ik me soms af? Af en toe heb ik de indruk dat het algemeen beeld dat die buitenwereld van ‘de psychiatrisch patiënt’ heeft niet al te fraai is. Dat verandert soms wel op het moment dat men je persoonlijk beter leren kennen; dan word je vaak: ‘...eigenlijk best wel ok… voor een psychiatrisch patiënt...’.
Intussen ben ik in mijn herstelproces wel op een punt gekomen waarop ik mijn eigen situatie heb aanvaard. En van mensen die mij (inclusief mijn situatie) niet aanvaarden, kan ik al redelijk makkelijk denken: ‘Dat is jammer… maar dan vooral voor hen.’
Tot zover echter de optimistische noot. Dat optimisme zakt immers een beetje wanneer ik nadenk over mijn leven na de dagkliniek en de bijhorende zoektocht naar nieuw werk. Een werkgever die een vacature uitschrijft en daarop verschillende reacties krijgt, zal immers vaak proberen om zich een eerste algemene indruk te vormen van de sollicitanten. Daarbij worden een snelle google search van je naam en een check van je profielen op de sociale media niet geschuwd. Beeld je dan in welke eerste indruk een recruiter van je krijgt als hij of zij jou met naam, toenaam én foto terugvindt op een website met daarbij het label: ‘psychiatrisch patiënt’. Ik vrees dat mijn kansen al aanzienlijk geslonken zullen zijn om naar een tweede ronde te gaan, waarin ik toch kan bewijzen dat ik ‘eigenlijk best wel ok...’ ben, ‘voor een (ex-)psychiatrisch patiënt’.
Misschien is mijn angst onterecht. Eigenlijk hoop ik dat ook een beetje. Maar om een lang verhaal kort te maken: ik heb er toch voor gekozen om hier geen foto van mezelf te plaatsen. In plaats daarvan heb ik met de pc een figuurtje gecreëerd dat in de verte een beetje op mij lijkt. Of dat wil ik jullie alleszins laten geloven :-) Misschien heb ik wel geen baard. Misschien is mijn naam niet eens Bart. Misschien houd ik jullie wel voor de ‘gek’. Ik ben dan ook nog steeds een psychiatrisch patiënt ;-)
Bart