Ik loop over straat. Het fijne aan de tijd nemen om rondom je te kijken is dat je mensen op hun puurst tegenkomt. Ik zie een koppeltje dat een wafel eet. Zij morste op haar broek met slagroom en hij kuiste het af. Wat kan het leven mooi zijn. Ik voel het geluk dat van hen op mij wordt afgestraald. Maar ik voél het niet. Want ik voel me niet gelukkig. Het doet pijn om te zien dat er van zoveel kleine dingen genoten kan worden, maar dat ik dat niet zo ervaar. Ik kan gelukkig zijn om mijn opvangkatjes te zien spelen. Ik kan gelukkig zijn om te zien hoe mijn metekindje heel veel nieuwe dingen leert. Maar ik voél het niet. En dat 'niet voelen' is moeilijk om uit te leggen. Ik ben al jaren in een staat van constant strijden tegen alles wat mij wil neerhalen, dat het een soort constante gemoedstoestand geworden is. Ik hoor mezelf vaak denken: 'Ik voel niets.'. Want ik voel me leeg. Alsof alles wat goed is uit me is weggezogen.
Hoe kan je terug gelukkig worden als alles wat je de afgelopen jaren gevoeld hebt, duister en donker is? Wíl ik nog wel terug gelukkig zijn? Al jaren loop ik rond met de gedachte dat al wat ik denk en doe er niet toe doet. Dat ik er niet meer wil zijn en dat ik wil opgeven. Dat gevoel is vertrouwd. Ik ken het al lang. Ik heb al lang niet anders geweten. Wat ben ik nog waard als al wat ik ken plots verdwijnt? Gaan mensen mij nog wel zien als ik gewoon 'Amy' ben? Als ik niet Amy ben met al haar troubles en haar rugzakje? Het is toch 'ziek' als je verlangt naar alles wat je pijn doet en waar je verdriet om hebt? Het leven is niet lief geweest voor mij. Mensen zijn niet lief geweest voor mij. Ik heb vaak gedacht dat ik het verdiende.
Dat al het slechte aan mijn kant stond. Dat ik het aantrek. Ik heb ook al vaak gezien dat ik het zelf ben die die dingen in mijn hoofd steekt. Ik kan zelf beslissen wat ik doe met deze niet helpende gedachten. Ik kan zelf beslissen om me er niet meer door te laten leiden. Ik heb mijn eigen leven in handen. Ik en alleen ik. En ik ga het maken. En soms even terug een paar stappen achteruit, en dan eentje vooruit. Dat is geluk op z'n puurst.
Amy Vrielynck