Deel 2
Ik ben Amber, een 19 jarig meisje die ook aantal jaren aan zelfverwonding gedaan heeft. Het is een dagelijkse strijd waar je moeilijk van af komt. Het was een soort verslaving. Om de innerlijke pijn niet te hoeven voelen of juist wel om dingen te voelen. Als je verdoofd voelt, wil je dan iets voelen en dat deed ik door zelverwonding. Het kan echt door verschillende redenen zijn.
In het begin leek het allemaal nog heel erg onschuldig. Het begon door mijn eetstoornis. Als ik te veel had gegeten, moest ik mezelf straffen om mezelf een lesje te leren. Dat ik niet meer mocht eten. Maar het werd erger en erger. Had totaal niet door dat het uiteindelijk een verslaving werd. Na een tijdje dwong ik mezelf echt om mezelf te verwonden. Het moest dieper en dieper. Ik moest pijn voelen. Ik wou mij daarna wat rustiger voelen. Omdat de drang zoveel onrust bracht. Waardoor ik van mezelf moest verwonden om daarna wat rust te geven in mijn hoofd. Maar ook omdat ik soms niet goed wist hoe ik met mijn emoties moest omgaan, waardoor ik het uitte op mijn lichaam. Ik deed het ook omdat ik zoveel zelfhaar had. Ik voelde mij 'lelijk', 'niets waard', 'een mislukkeling, 'niet goed genoegd', 'dat ik pijn verdien'..
Ook als er teveel spanning was of schuldgevoelens, was zelfverwonding mijn enigste uitweg om het te uitten. Vaak ben ik helaas naar het ziekenhuis/spoed moeten gaan voor hechtingen of nietjes. Ik schaamde mij heel erg. Ik durfde het meestal niet te laten zien of zeggen. Want ja, 'wat zullen de andere mensen nu wel niet van mij denken?' 'Dat ik weer aandacht zoek?' 'allee, ze is daar weer.' Soms kwam ik met meer dan 20 hechtingen terug. Ik besefte soms niet hoe erg dit was. Dat dit echt verkeerd kan aflopen en heel gevaarlijk is. Ik stond daar helemaal niet bij stil. Ik kreeg soms ook nietsjes in plaats van hechtingen. Gewoon omdat de mensen daar volgens mij 'precies geen tijd in willen steken, voor iets wat ik mezelf heb aangedaan'. Maar dat was zonder verdoving en dat deed zoveel pijn. Heb daar best wel dagen last van gehad. Ik vind dat hechtingen mooier aan elkaar geneest dan nietjes. Vaak heb ik ook gedacht van 'waarom zou ik het laten hechten als ik dit zelf heb aangericht?' Maar dan is het probleem dat de wonde sneller kan ontsteken en dat is niet wat ik wou.
Gelukkig is mijn mama ook verpleegkundige dus ze verzorgde het ook altijd heel erg goed. Ze haalde de hechtingen daarna ook weer uit. Dat was wel handig. Dan moesten we ook niet altijd naar de dokter gaan. Vond het ook veel fijner dat mama dat deed en niet iemand anders. Gaf een soort van veilig gevoel.
Maar op een dag heb ik een klik gemaakt, dat ik het echt niet meer wil doen. Ik wil niet nog meer littekens bij. Heb er al genoeg op mijn armen en benen. Wil mijn huid laten herstellen in plaats van het nog erger te maken. Ik weet nite maar vind het opeens heel erg vies en wil het ook écht niet meer doen. Heb ook bijna nooit drang naar zelfverwonding.
Ik ben ondertussen al bijna 3 maanden zelfverwonding vrij. Heb ook een tijdje geleden al mijn mesjes bij elkaar genomen en in de wc doorgespoeld. Ik heb dat niet meer nodig. Ik moet daar niets meer van weten.
En daar ben ik nu wel stiekem trots op. Ik had nooit gedacht dat ik er zo over zou denken. Want ik had echt elke dag drang. Ik moest mezelf elke dag pijn doen. Nu wil ik dat niet meer. Dat is ook gewoon niet de juiste oplossing ook al lijkt dat misschien zo maar dat is het echt niet. Er zijn nog zoveel andere manieren om ermee om te gaan.
Amber
@one.happy.sparkle.ams (te volgen op instagram)