'1 september, een spannende dag voor veel kinderen. Terug naar school na twee maanden vakantie. Bij welke juf of meester ga ik zitten, welke vriendjes zitten in mijn klas, iedereen terugzien, .... De boekentas klaarmaken. Is de brooddoos nog in orde en de pennenzak nog bruikbaar? Kortom, een heel gedoe om alles opnieuw klaar te krijgen. Voor mijn kindjes is dat niet anders. Dit jaar moest ik het niet voor twee maar voor drie in orde brengen: ik moest zelf ook weer een tas, pennenzak en kaft hebben, want ik ga terug naar school. Niet na twee maanden vakantie, maar veertien jaar nadat ik de schoolbanken verlaten had.'
Aan het woord is Elly Verhaegen, die in juli 2009 afstudeerde als gegradueerde in de orthopedagogie en nu als sociotherapeut in de mobiele ploeg in Bethanië werkt. 'Mijn opleiding heb ik toen gevolgd in het volwassenonderwijs. Veertien jaar later start ik nu met de Bachelor Verpleegkunde bij Thomas More te Turnhout, via project 600. Een traject van vier jaar. Dus ook voor mij is dit een periode vol emoties, vragen, bedenkingen en zenuwen.'
Opstap naar verpleegkunde
'Al langer zat ik met het idee om me om te scholen tot verpleegkundige, maar ik vond nooit de juiste motivatie. Toen ik in februari dit jaar de folder van FeBi vzw zag, heb ik toch eens verder geïnformeerd en uiteindelijk een aanvraag ingediend voor project 600.'
'De eerste hindernis: mijn middelbaar diploma vinden. Dat had ik nodig om mezelf te kunnen inschrijven. Thuis nergens te vinden. Bij mijn ouders: heel wat diploma’s , maar niet het juiste. Waarschijnlijk verloren gegaan met de verhuis. Contact opgenomen met mijn oude school. Ik kreeg snel antwoord en een vervangdocument, het eerste document voor de aanvraag was binnen.'
'Daarnaast moest het werk een formulier invullen en had ik een overzicht van mijn loopbaan nodig. In mijn geval een document van zeven pagina’s, van de eerste vakantiejob in een fabriek tot het einde van 2022. Elke switch van voltijds naar zwangerschapsonderbreking of tijdskrediet wordt er in bijgehouden.'
Verschillende gesprekken en in spanning afwachten
'3 maart: de aanvraag ingediend. Nu wachten. Wachten op een mail dat ik mag deelnemen aan de selectietesten of dat ik niet in aanmerking kom. Elke dag mijn inbox en spam checken.'
'29 maart: het verlossende mailtje. Ik was geselecteerd om deel te nemen aan de eerste selectietest. "Gelieve deze online in te vullen binnen de vijf dagen", stond er. Op dat moment had ik nachten op afdeling Moeder & Baby en nadien vertrok ik naar Frankrijk. Tussen het inpakken door toch een moment gevonden. Een test op tijd met op het eerste zicht logische vragen, maar met meerkeuze antwoorden die allesbehalve logisch leken. Intuïtief geantwoord en af en toe een vraag overgeslagen. Geëindigd met het gevoel dat ik het niet goed gedaan had en dus niet zou slagen, geen fijn gevoel.'
'6 april: ergens in een boerendorpje in Frankrijk tussen de winkeltjes kreeg ik telefoon. “Gefeliciteerd, u bent geslaagd voor de eerste selectietest. U mag deelnemen aan de tweede test, een online gesprek van ongeveer 45 minuten. Wanneer kunnen we dit inplannen?” Geen agenda bij de hand. De stem aan de andere kant gaf me drie verschillende data: twee momenten met de vroege en één met een nacht. Ze zeiden dat ik de test ook op het werk kon doen. Ik zag het al gebeuren: geboekt op een afdeling, net gestart met het gesprek en dan alarm. Nee, dat gingen we niet doen. Dus dan maar na de nacht, om 11 uur in de voormiddag. Thuiskomen om 06.30 uur, bed induiken, tien wekkers zetten en een uitzonderlijk koffietje drinken om een beetje wakkerder over te komen.'
'11 april: om 11 uur achter de computer - met koffie - voor een aangenaam gesprek met een HR-medewerker van een rekruteringsbureau die helemaal niets afwist van psychiatrie. Ze vroeg hoe ik op bepaalde situaties zou reageren en of ik dit kon staven vanuit mijn huidige werkervaringen. Hoe ik met teamwerking omga, of ik solo beslissingen kan nemen, hoe ik met druk omga, …. En ook de vraag: "Hoe schat je je eigen slaagkansen in?".'
Je eigen kansen afwegen
'Hoe schat ik mijn eigen kansen in? Ik ben geen 18 jaar meer, ik word 39. Ik heb dus meer ervaring, maturiteit en kan beter prioriteiten stellen. Anderzijds is het ook veertien jaar geleden dat ik nog achter de schoolbanken zat. Daarbovenop lopen er twee geweldig energieke bengels in huis rond die ook hulp nodig hebben met hun huiswerk, aandacht willen of beslissen om vandaag niet lief te zijn voor elkaar. En er is ook een huishouden dat moet blijven draaien, plus hobby's van mezelf en de kinderen. Ik kan dus nog zo'n goede planning maken, maar die kan door allerlei factoren in de war gestuurd worden. Je weet nooit wat er gaat gebeuren in die vier jaar. Mijn antwoord: fifty-fifty. Aan de reactie te zien, was dat niet het beste antwoord, maar wel mijn eerlijk antwoord. "Begin mei gaat u bericht krijgen mevrouw, hou je mail in de gaten", was het laatste wat de dame zei.
'Wachten tot mei en stiekem al eens kijken in de inbox en spam. In mei weer elke dag kijken. Na de eerste twee weken zonder antwoord dacht ik dat het er niet meer inzat. Misschien volgend jaar.'
'25 mei een mailtje van FeBi met als onderwerp: ‘U bent geselecteerd voor het opleidingsproject voor verpleegkundige’. Onzekerheid valt van mijn schouders en maakt plaats voor euforie, die dan meteen weer omsloeg in nieuwe spanning. Nu begint alles, nu start het pas echt.'
Voorbereiden op een nieuwe start
'De weken daarop had ik heel wat te doen.
- Verlof opnemen, want in september ga ik studeren.
- Ouderschapsverlof stoppen om voltijds te studeren.
- Langs de school gaan om me in te schrijven, waar ik te horen kreeg dat het pas in juli kon en dat het online moest.
- Naar een onthaaldag gaan om te horen dat de schooluren tussen 08.30 en 18.00 uur vallen, een beetje anders dan veertien jaar geleden.
- En foto nemen voor de studentenkaart.
- Een login aanmaken voor het studentenportaal.
- Documenten doorsturen om aan te tonen dat ik ben ingeschreven en dus start met de opleiding.
- Inschrijvingskosten betalen.
- Bericht krijgen dat het schooljaar pas start op 18 september en ik dus kan blijven werken tot die dag.
- Boeken aanschaffen.
- Tot het besef komen dat ik vier jaar weg ga zijn van het domein en van mijn collega’s.
- Beseffen dat ik terug student ben en dus ook stage moet gaan doen.
Kortom: zoveel meer te regelen en in orde te brengen dan alleen maar een nieuwe boekentas, pennenzak, kaft en brooddoos. Heel wat voorbereiding, maar tegelijk een nieuwe start die dichtbij komt ....