Angst

Ik weet niet of het altijd aanwezig is gebleven, sluimerend, geduldig wachtend om mij op een onbewaakt moment te ‘bespringen’. Of dat het stilletjes, op kousenvoeten mijn leven opnieuw is binnengedrongen en erin geslaagd is om me helemaal in te palmen. De hoe en wanneer doen er misschien ook niet zo toe. Feit is… een maand geleden was de alles verterende angst, schijnbaar plotseling, weer heel nadrukkelijk aanwezig. 

Misschien ben ik niet echt eerlijk als ik ‘plotseling’ zeg. Ik voelde de werkdruk al geruime tijd toenemen. Ik durfde weer geen ‘nee’ zeggen als er taken aan mij werden toegewezen waarvan ik weet dat ze niet echt bij mijn functie horen. Een botte opmerking die ik maar niet kreeg afgeschud. Het nieuws dat ik na mijn vervangingscontract niet bij mijn huidige werkgever kan blijven. De financiële gevolgen van terugvallen op een werkloosheidsuitkering als ik geen werk vind. Het schrappen van de toekenning van verhoogde tegemoetkoming waardoor ik ook het sociaal tarief voor elektriciteit verlies… De negatieve energie stapelde zich op en laat dat nu net de uitgelezen voedingsbodem voor angst zijn.

Mijn adem stokt. Tranen wellen op. Mijn hele lichaam wordt koud. En toch woedt er een brandende pijn in mijn maag, in mijn hart en in mijn keel. Angst voelt als een geïnfecteerde wonde. Dreunend, zeurderig, kloppend, verspreidt het gedrocht zich met elke hartslag naar alle uithoeken van mijn lijf. Als een zwarte inktvlek op een wit vel papier.

Een nieuwe dag beginnen, wordt elke ochtend een beetje moeilijker. Onder mijn flanellen dekbed en verzwaringsdeken voel ik me, tenminste nog voor even, veilig.

Snooze… nog vijf minuten.

De zorgen beperken zich ondertussen al lang niet meer tot mijn micro-wereldje. Ik voel ‘the weight of the world’ op mijn schouders drukken. “Hoe doen andere mensen dat,” vraag ik me af. Opstaan en gewoon met de orde van de dag beginnen? Ik doe mijn ogen nog maar half open en de gedachten beginnen te stromen. De oorlog in Oekraïne, de protesten in Iran, overstromingen in Pakistan, asielzoekers die op straat slapen in onze hoofdstad, de haat tegenover minderheden, het toenemende aantal kinderen dat in armoede opgroeit, vuurzeeën die op alle continenten oeroude bossen verwoesten, diersoorten die uitsterven, oceanen vol plastiek, de onverschilligheid op al dit leed… STOP!

Snooze… nog vijf minuten.

Herkenbare patronen beginnen zich te tonen. Eten als troost, als bescherming. Kwaad op mezelf omdat de kilo’s op de weegschaal blijven aantikken. Lethargie. Urenlang op sociale media scrollen. ‘Couch potato’. Britse detectiveseries bingewatchen. De Mount Everest van afwas op het aanrecht. Denken aan een douche nemen en me omkleden, put me al uit… STOP!

Snooze… nog vijf minuten.

Ik weet dat stress mijn angst ontzettend triggert. Mijn perfectionistische aard en neiging om altijd aan de verwachtingen te voldoen, dragen daartoe bij. Bij deze laatste paniekaanval is me duidelijk geworden dat ik nooit nog voltijds zal kunnen werken. Een besef dat ook weer tot angst leidt (of is het lijdt?). Deeltijds werken betekent immers minder loon. Een ware ‘Catch 22’.

Snooze… geef me nog vijf minuten.

Daarna? Dat zie ik wel weer. Want op één-of-andere vreemde manier kom ik toch altijd op mijn pootjes terecht. Met of zonder angst.