We ontmoeten Ellen Hermans in haar eerste werkweek na haar stage op de afdelingen heelkunde 1 en neuro-nefro in AZ Voorkempen. Ellen werkt als sociotherapeut op Stroom, heeft al twee bachelorsdiploma’s op zak - ergotherapie en agro-biotechnologie (dierenzorg) - en zit momenteel in het tweede jaar van haar vierjarige bachelor verpleegkunde in Lier. Ze loopt een beetje voor op haar schema want de stage in AZ kadert in het derde jaar.
Ze ziet er moe uit en al snel wordt duidelijk dat mijn eerste indruk blijkt te kloppen.
Het lijkt me geen evidente keuze om werken en studeren te combineren?
Ellen: ‘Ook financieel was dit een moeilijke keuze. Om deze stage te kunnen doen, had ik al mijn educatief en betaald verlof opgespaard. Ontspanning is het eerste waar je in snoeit. Je zet je sociaal leven op een laag pitje. In ’t weekend wil ik gewoon op tijd in mijn bed. Je weet dit op voorhand, maar dat maakt de studie niet gemakkelijker. We begonnen met 24 studenten en blijven nu nog met vier over. Ik wil er ook geen tien jaar over doen. Je weet dat je je voor 200 % inzet als je voltijds werk combineert met een voltijdse opleiding. Al sinds half november voel ik dat ik over mijn grenzen ga. Stage, examen, opnieuw stage, … je hebt zelden rust. Als je eens twee weken geen schoolverplichting hebt, kom je werken. Maar ik focus me op het einddoel en bekijk verder alles stap voor stap.’
Waarom koos je om je om te scholen?
Ellen: ‘Op mijn vorige job op Dienst Vrije Tijd waren er veranderingen op til. Diezelfde periode liep er een enquête over veerkracht en burn-out. Ik bekeek wat ik met mijn huidige diploma’s fulltime kon, maar die zoektocht stak tegen. Ik wilde ook graag een andere uitdaging. Na een traject loopbaanbegeleiding trad de studie verpleegkunde om verschillende redenen naar de voorgrond.
Vlak voor mijn grootmoeder stierf in het ziekenhuis had ik een goede band met de verpleegkundige. Door te zoeken naar werk kwam ik enkele interessante jobs tegen. Ik ben ook geen persoon om mijn hele leven hetzelfde te doen. Ik wil meer opties en had nood aan iets anders. Dat gaf de doorslag om de studie verpleegkunde aan te vatten. Het medische heeft me altijd geïnteresseerd. Dat was ook al zo in de vorige opleidingen. Maar nu doe ik er iets mee!
Op het moment dat ik aangaf dat DVT mijn plek niet meer was, hebben Tom Staes en Leen Lanslots mij hierin goed begeleid. De gezamenlijke zoektocht bracht me op intensieve behandeleenheid Stroom. Ik werk hier supergraag en vanaf week één wist ik dat ik hier wilde blijven. Nu, anderhalf jaar later, heb ik hier mijn plek gevonden.’
Wat valt je op tijdens het werken in AZ?
Ellen: ‘Ik ben heel goed onthaald en begeleid in AZ. Als je laat zien dat je gemotiveerd bent, dan krijg je veel kansen en de nodige verantwoordelijkheid. De verpleging was heel betrokken. Mijn stage vloog voorbij, ik heb veel bijgeleerd. In AZ zijn de taken voor verpleegkundigen duidelijk afgelijnd en moet je veel verpleegkundige technieken toepassen, zoals wondzorg, bloednames, parameters, … In psychiatrie kan elke dag anders lopen. De beleving van de patiënt staat hier ook meer op de voorgrond. Het was fijn dat ik open met collega’s van AZ kon spreken wanneer ik bepaalde zaken anders ervaarde en op die manier ook een brug kon slaan naar psychiatrie.
De cafetaria is een gemeenschappelijke ontmoetingsplek. Heel veel mensen herkenden me wanneer ik in mijn lelijk wit pakje passeerde. Ik zag vele monden openvallen: ‘Waarom heb jij dat aan?’ Zelf vond ik dat echt niet leuk om te dragen. Wit is ook mijn kleur niet. In Bethanië kan je meer jezelf zijn zonder dat een wit pak je boven de patiënten zet.’
Wat kunnen Bethanië en AZ Voorkempen van elkaar leren?
Ellen: ‘Hoe kunnen we mekaar beter begrijpen, vind ik een betere vraag. AZ hanteert een heel andere aanpak. Ik had het gevoel dat sommige verpleegkundigen het apprecieerden om ervaringen uit te wisselen. Bijvoorbeeld: er komt een patiënt op neuro-nefro die een overdosis pillen heeft genomen. Hoe kan zoiets voorvallen op een gesloten afdeling? Als je dit kan kaderen binnen de visie, merk je dat er meer begrip komt. Zo’n wisselwerking met andere afdelingen is een meerwaarde. Het is niet vanzelfsprekend om de vraag te stellen om eens van job te wisselen, maar het zou fijn zijn moest dit meer kunnen. Vanuit neuro-nefro worden bijvoorbeeld vaak patiënten doorverwezen naar Archipel, de afdeling voor verslavingszorg. Misschien is het interessant om via een inleefstage te ervaren wat er op zo’n afdeling gebeurt?
Zowel AZ Voorkempen als Bethanië bieden goede zorg. Ieder doet dit vanuit zijn eigen visie en het is logisch dat deze visies verschillen. Een algemeen ziekenhuis richt zich voornamelijk op de fysieke gezondheid en wij op het psychische, een groot verschil. Ik merkte wel op dat het psychische luik aan belang wint in AZ Voorkempen.’
Overweeg je effectief een overstap naar AZ Voorkempen?
Ellen: ‘Op dit moment niet, ik werk te graag op Stroom. Ik hou van het feit dat je zelf veel inspraak hebt in de werking. Ik weet niet of ik met de vaste structuren van een ziekenhuis om kan? Misschien komt er een moment dat ik dat wel nodig heb en zal ik het witte pakje nog omarmen (lacht).
Mijn grote droom is om ooit een tijdje als verpleegkundige te werken in het buitenland, liefst Latijns-Amerika. Volgend academiejaar heb ik een buitenlandse stage aangevraagd, hopelijk kan ik er al eens van proeven.’