Overslaan en naar de inhoud gaan

De Caleidoscoop

Dromer

“If you feel like you don't fit into the world you inherited, it is because you were born to help create a new one.”

 Ross Caligiuri, Dreaming in the Shadows

“Het spijt ons je te moeten melden dat je, ondanks veel positieve punten, niet bent weerhouden voor de volgende sollicitatieronde.”

Ik had het voelen aankomen. Tijdens het eerste ‘verkennende’ gesprek had mijn gesprekspartner er al op gewezen dat ik wel heel idealistisch was. Ik begrijp het wel. In de zorgsector waar er ellenlange wachtlijsten zijn en er alle dagen een frustrerend gevecht gevoerd wordt om mensen te helpen, is er nood aan medewerkers die met hun beide voeten op de grond staan.

Ik ben altijd een dromer geweest. Als kind zat ik altijd met mijn hoofd in de wolken. Uren kon ik op m’n eentje spelen, verhalen verzinnen of lezen en helemaal verdwijnen in het boek. Het maakte me niet alleen kwetsbaar voor pesterijen op school maar ook mijn studies leden er onder.

Althans dat was het verdict van leerkrachten en mijn ouders. Ik wilde niemand teleurstellen dus paste ik me aan. Jaar na jaar doofde het vuur van wie ik echt ben een beetje meer uit.

Soms flakkerde dat vlammetje in mij wel even weer op. Vooral tijdens reizen naar o.a. Nieuw-Zeeland, Australië, Vietnam, India, Indonesië… even weg van de dagelijkse sleur, genieten van andere culturen en honderden foto’s nemen. Maar ik voelde de angst in mij groeien. Totdat er niets meer overbleef dan donkerte.

Ik had mezelf compleet uitgegomd om er bij te horen. Het resultaat was het verdovende gevoel dat ik hier geen plaats had.

Het depressie-monster palmde me volledig in. Angst, verdriet, gitzwarte leegte en enorme woede maakten mijn leven uit. Jarenlang was ik kwaad op alles en iedereen. Vooral op het patriarchale systeem (go ahead, noem me nu maar woke!) dat elke vorm van diversiteit in de kiem smoort en daarbij niet naar de unieke talenten achter de beperkingen van mensen wil zien.

Het is nog niet zo lang dat ik die verwoestende kwaadheid achter mij heb gelaten. Op een dag stond ik op… en ik had vrede gesloten met de wereld (al test het conflict in Oekraïne wel danig mijn nieuwgevonden innerlijke rust).

Het drong tot me door dat ik beter kon vechten voor een warme, inclusieve samenleving, dan tegen de oude, scheefgegroeide structuren. Ik besefte opeens dat zelfs het kleinste gebaar een wereld van verschil kan maken.

De dromer in mij ontwaakte. Ik had (heb) opnieuw zin om te schrijven, om verhalen te vertellen, om er op uit te trekken, om te fotograferen, om te lachen, om te ontdekken, om te dansen… om gewoon lekker anders te zijn!

Dus vanaf nu ben ik wie ik ben. Een dromende doener. Steek me gerust in een hokje… samen met de andere vreemde eenden in de bijt, de droomwevers, de woorden(f)luisteraars, de community-bouwers, de ‘peace lovers’, de ontdekkingsreizigers, de dwarsliggers…

Nadine

Foto:  Julia Avamotive via Pexels