Overslaan en naar de inhoud gaan

Ik las een mooi artikel in het Nederlandse (online) magazine ‘De Correspondent’. Journaliste Sanne van Rij schrijft in ‘Nee, de dood van mijn moeder heeft me niet ‘sterker’ gemaakt’ over het hardnekkige cliché dat trauma je sterker zou maken.

Nu ben ik in een parallel leven naast communicatiemedewerker ook yogalerares. Of geweest… Ik ben er nog niet helemaal uit, maar dat terzijde.

Ik haal het aan omdat het spirituele wereldje niet vies is van een cliché meer of minder. Alles voor een reden. Karma, weet je wel. Als kersverse yogalerares was ik ervan overtuigd dat ik elke situatie in mijn leven zelf had gekozen omdat ik er iets uit moest leren. Dat iedereen die in mijn leven kwam me zou helpen groeien; ook al was die persoon manipulatief, controlerend, agressief.

Vergeven was er nog zo eentje. Ik ben niet vergevingsgezind. Vergiffenis? Daar hebben mijn genen nog nooit van gehoord. Net daarom was het voor mij zo belangrijk om er op te blijven oefenen. Ik moest en ik zou de mensen die me in het verleden pijn hadden gedaan, vergeven. Ik bleef daardoor te lang hangen in situaties en in (vriendschaps)relaties waarvan mijn ‘gut’ zei: “Maak je uit de voeten!” Maar mijn geluk in mijn volgend leven hing ervan af, dus….

Ik was zo vol van mijn nieuwverworven yogakennis dat ik zonder te verpinken ‘practice what your preach’ omzette in ‘preach what you practice’.

Niet moeilijk dat, toen ik voor het eerst in de reflectiegroep depressie en angststoornissen in Bethanië terechtkwam, enkele van mijn groepsgenoten mij maar een betweterige, irritante ‘tutsel’ vonden. Allez… dat denk ik toch.

Nu weet ik wel beter. Ik heb in mijn tijd in Bethanië te veel levens gekend, getekend door trauma. Ik heb geleerd dat vergeven soms echt niet mogelijk is. En nee… zeggen dat je gelukkig bent, maakt je niet instant gelukkig. En nee… alles onder de spreekwoordelijke mat vegen, biedt geen oplossing op lange termijn. En ja… er zijn ongetwijfeld mensen die het (nog) erger hebben, maar dat wil niet zeggen dat mijn/jouw trauma niet gehoord en gezien mag worden.

In haar artikel schrijft Sanne van Rij: “Misschien zijn we door die obsessie [met positiviteit] wel geneigd om zelfs trauma opgewekt te benaderen: dat je er in ieder geval sterker door wordt, het je weerbaarder maakt. Het óók een kans is, niet alleen een probleem. Maar deze benadering helpt vooral gesprekspartners, en niet degene die het trauma heeft ervaren.”

Clichés worden vaak gebruikt om de ‘olifant in de kamer’ niet te moeten benoemen. Ze voelen voor mij ook oordelend aan. Want hoe stigmatiserend is de ultieme dooddoener ‘we hebben het allemaal wel eens moeilijk’ niet? Zo van… stop met zeuren en doe gewoon voort, zoals ‘normale’ mensen. Terwijl een echt gesprek over trauma en psychische kwetsbaarheid zo helend kan zijn.

Nadine