Jij? Ik? Zij? Wij!

“Hé daar ne makak in ‘t zothuis!”

“Ga terug naar ’t zottenkot.”

“’t Is er weer ene van ’t zothuis.”

“Kunnen jullie die mensen niet opgesloten houden?”

“Die zouden ze beter omverrijden.”

Woorden die een aantal onze patiënten vorige week naar hun hoofd kregen. Woorden die diep kwetsen. Woorden die niet zomaar verdwijnen, meegevoerd met de herfstwind. Nee, woorden die blijven malen en malen en malen. Woorden uitgesproken door mensen, gericht naar mensen.

Mensen met een psychische problematiek. Mensen in behandeling in een psychiatrisch centrum. Mensen die misschien wel anders zijn. Mensen die misschien helemaal niet anders zijn.

Wie bepaalt er trouwens wat normaal is en wat niet? De ‘buitenwereld’ kan dan wel denken dat onze patiënten en bewoners anders zijn, zotten. Maar is met afval gooien, scheldnamen roepen, dood wensen of iemand kleineren dan wel normaal?

Een warme, verdraagzame samenleving omarmt diversiteit. Mensen van allerlei vormen en formaten, dat maakt menszijn net zo uniek en spannend.

Op ‘Internationale Dag van Verdraagzaamheid’ doen we een vurige oproep om alle mensen, gewoon als mensen te zien. Of ze nu dik zijn of dun, wit of zwart, vrouw of man, jong of oud, cis of lgbtq+, psychisch kwetsbaar of mentaal sterk.

Want uiteindelijk zijn we allemaal anders. En zijn we in ons anders zijn allemaal hetzelfde.