L'Enfer

“Oui, j'ai parfois eu des pensées suicidaires
J’en suis peu fier
On croit parfois que c'est la seule manière
de les faire taire
Ces pensées qui me font vivre un enfer
Ces pensées qui me font vivre un enfer”
L’Enfer - Stromae

Nee, ik deel het refrein van Stromaes ‘L’Enfer’ niet omdat ik mijn mening wil geven over zijn, al dan niet, PR-stunt tijdens het journaal van acht uur op TF1.

Misschien een beetje gek als communicatieconsultant maar het was een bewuste keuze om de storm van meningen te laten luwen en om nu aandacht te vragen voor de beklijvende woorden van ‘L’Enfer’.

Ik heb lang getwijfeld om dit te delen want ik werk tenslotte op dit moment in tijdelijke functie en moet op het einde van het jaar opnieuw op zoek naar een nieuwe werkomgeving.

Dat er nog steeds een groot taboe op mentale gezondheidsproblemen rust, hoor ik telkens als ik tijdens een sollicitatie eerlijkheidshalve beken dat ik langdurig ziek ben geweest. De toon van het gesprek verandert en op dat moment weet ik dat ik geen uitnodiging ga ontvangen voor de volgende ronde van de sollicitatieprocedure.

Maar soms is een onderwerp aankaarten te belangrijk om niet moedig te zijn.

“Ik ben Nadine, en ik heb een zware depressie doorleefd.”

Een depressie is niet “je eens een beetje slecht voelen.” Een depressie is geen “impasse waar je maar moet uit geraken.” Een depressie verdwijnt niet “door te gaan wandelen of intensief te sporten.” Een depressie is geen “aandachttrekkerij of aanstellerij.” Een depressie los je niet op “door te kijken wat je allemaal hebt en positief te zijn.”

Een depressie is een ernstige ziekte. Een depressie verlamt je, rijt je open, sleurt je in de diepste donkerte en laat je daar achter met je gedachten die zwarter zijn dan de nacht. Een depressie overweldigt je elke dag met gevoelens van waardeloosheid en wikkelt je in een zware deken van pure eenzaamheid.

En het verdriet… het eindeloze verdriet dat je van bij het opstaan tot bij het slapengaan overmant. Huilen omdat je opnieuw bent wakker geworden die ochtend. Huilen om oude wonden op je ziel, op je lijf, in je hoofd.

En ja, soms ben je zo moe… dat je gewoon wil verdwijnen, niet meer zijn.

Ik heb gekozen. Ik ben nog hier.

Misschien om deze woorden neer te schrijven.

Om te roepen en te tieren naar de beleidsmakers dat er al lang vóór Corona nood was aan meer betaalbare, professionele hulp.

Om te vragen aan familie, vrienden, kennissen om de donkere gedachten van naasten niet met dooddoeners weg te zetten.

Om begrip en respect te eisen voor ieders unieke zelf.

Om als een literaire beeldhouwer woord-voor-woord stukjes van het stigma weg te beitelen.

Om te zeggen: “Je bent niet alleen.” En “Jij en wat je voelt, doen ertoe.”

Wie weet… misschien om vandaag gewoon eventjes moedig te zijn.

Nadine

Foto: Anh Nguyen via Unsplash