Marilou Van Lierop

datum: 15 mei tot 11 oktober 2009

techniek: olie op papier en hout

website: Bezoek de website van Marilou Van Lierop

Inleiding door curator Rob Bruyninckx bij opening tentoonstelling Marilou Van Lierop

Tafereel 1

Het is nacht.  Zes jongens in het  water.
Stromend water.
Een rivier?  Een stroom?
De zee soms?
Ze lijken nog net met de voeten op de gladde bodem te steunen.
Staan ze dan eerder aan de kant misschien?
Twee van hen hebben de handen aan het hoofd.  Waarom?
Worden ze verblind door de felle lichtbundel die over het water scheert waardoor ze de oever niet meer kunnen ontwaren.
Kijk, een maakt het gebaar een foto te willen maken.  Zonder toestel weliswaar.  Zoals kinderen wel eens doen.  De vingers vormen een denkbeeldig fotoapparaat en de rechterwijsvinger drukt af.
Of zet hij gewoon een duikbril vast op de ogen.  Vreemd.  Waar zwemmen of waden deze knapen naartoe?
En hoe kwamen ze in het  water terecht?
Zijn ze gevlucht?  Bootvluchtelingen?
Heeft de kustwacht of politie hen opgemerkt met de spotlamp en is de redding nu nabij.
Of is alles nu voor goed verloren?

Tweede tafereel

Er drijven laddertjes in zee.
Of spoelen ze aan wal?
Zijn ze ergens overboord geslagen?
Waar is dan het schip?  Gezonken reeds?
Of bevindt het zich buiten ons gezichtsveld achter een van de vele rotsen.
In de verte een zwerm vogels, of nee, mogelijk zijn het stipjes en veegjes die samen op vogels gelijken.
Kijk!  Opnieuw staan er een aantal laddertjes.
Deze keer op een wolkerige rots.
Het is nacht, maar geleidelijk wordt het weer dag.
Een laddertje staat tegen een rotswand en iets verder  steekt er eentje uit de zee omhoog.  
Als dit al de zee is, hoe groot moet dit laddertje dan zijn.
Moeten we dan niet van een ladder spreken?
Waarom toch deze ladders.  Zijn ze daar zomaar.
Waar leiden ze naartoe?  Naar niets, of toch?
Een enorm stuk transparant zeil glijdt zachtjes van een rots, waar het water omheen kringelt, in zee .
Plots verschijnen van achter deze rotsmassa, drie ijsbergen.  Ten minste zo zien ze er uit.

Het is nu dag.
Een massa vogels zit op het land.
Het zijn kraaien.
Waar komen ze vandaan en waar vliegen ze, even verder, krijsend naartoe?
Rotsen waar zwarte parels van af rollen, drijven voorbij.
En dan is de zee daar weer.  Ruim en onmetelijk.
Of is het een ijsvlakte.  Zo wit allemaal.
Opnieuw spoelen de laddertjes aan land.
360°
Een eindeloos landschap, marine.
Waar begint de cirkel en waar eindigt hij?
Een eindeloos beeld.  Een eindeloos verhaal.
Houden de flarden van woorden en teksten, die met oliekrijt aan de buitenzijden zijn geschreven, de oplossing voor al deze vragen in zich.
Marilou van Lierop is gefascineerd door beelden.
Beelden die ze aantreft in kranten en tijdschriften.
Ze kiest ze nauwgezet, maakt er al of niet vergrote prints van en beschildert ze vervolgens met olieverf.
Er wordt zo weinig mogelijk ingegrepen.  De keuze van het beeld is zo wie zo al een uitzuivering van het onmetelijk aanbod aan beeldmateriaal dat ons dagelijks overspoelt.
Een bewuste keuze van krachtige foto’s die maar een beperkte ingreep meer behoeven.
Marilou van Lierop focust op details, als een miniaturist.  Zo ontstaan laag op laag uiterst gevoelige werkjes.
Ze werkt met delicate toetsen en penseelstreken, krabbels en transparante laagjes.
Op de drager komen landschappen, zeeën, wolken, rotsen, complexe amorfe vormen, dieren en ook menselijke figuren tevoorschijn.
Vreemd genoeg, lijken op het eerste gezicht deze landschappen en taferelen, een realistische weergave te zijn, geschilderd door een perfectionist.
Maar het beeld is eerder imaginair, herhaaldelijk ook surrealistisch en daarom komt het bevreemdend over bij de beschouwer.
Soms duiken er ook raakpunten op met de wijze waarop de grote schilders uit vorige eeuwen werkten.  Patenir, Holbein, Tanguy.
Het werk van Marilou van Lierop is ruim, actueel, tactiel, fantastisch, overweldigend, rijk.
Zelfs, en ondanks de iets of wat ingehouden wijze van het schilderen op zich, en het aanwenden van een bijzonder fijn kleurenpalet van witte en grijze tinten en tonaliteiten.
Het ronde werk zet de traditie van de panoramische schilderkunst verder.
Ik verwijs naar het bekende duinzicht bij Den Haag in Nederland door Mesdagh en het bij ons ruim bezochte slag bij Waterloo nabij Brussel.
Het panorama van Marilou van Lierop is eveneens een zeer intrigerend geheel.
Zonder begin of einde, waarin men kan blijven ronddwalen en telkens nieuwe ontdekkingen kan beleven.
Het is overduidelijk, de kunstenares schildert, schrijft als het ware hier haar eigen verhaal.
Zoals ook ieder van ons, zijn, haar verhaal zal herkennen in haar werk.
Want zijn we zelf geen levende verhalen die andere verhalen ontmoeten en waaruit op hun beurt weer nieuwe verhalen ontstaan?

Kunst in Elim, Elimart, heeft maar echt zin als de bewoners van dit huis er zich in kunnen terugvinden.
Hun verhaal zal ons uitermate interesseren.  Naar hun verhaal willen we graag luisteren.