Stap-voor-Stap

Elke maand deel ik een stukje van mijn levensverhaal van voor, tijdens en na mijn depressie. Het is één mening in een caleidoscoop van meningen over psychische kwetsbaarheid. Deze maand neem ik jullie mee op stap… stap-voor-stap.

Ik heb een boek gelezen! Het klinkt misschien gek dat ik daar zo blij van word, maar iedereen die met een burn-out en/of een depressie te kampen heeft gehad, weet hoe moeilijk lezen is. Neerzitten… en het friemelen begint. Of telkens opnieuw dezelfde zin lezen. Echt vervelend voor een boekenwurm als ik. Het aantal ongelezen boeken stapelde zich op. Ik was meer een boekenverzamelaar dan een lezer. Maar… nu heb ik dus een boek uitgelezen!

Niet toevallig het autobiografische boek van Simon Reeve: ‘Step by Step’. Zeggen dat ik een ‘soft spot’ heb voor Simon Reeve is een understatement, ik heb een gigantische boon voor deze Britse documentairemaker.

Ik hou ervan dat hij, net als ik, even verwonderd naar de natuurpracht van onze planeet kan kijken en verheugd kan zijn over de solidariteit onder mensen. Maar hij kan ook net zo verbijsterd zijn over de destructieve aard van de mensheid. “Bloody hell”, is één van zijn meest gebruikte uitspraken. Simon toont ‘the good, the bad and the ugly’. Dankzij hem heb ik al ontzettend veel bijgeleerd over deze wereld.

Wat ik zo mooi vind aan ‘Step by Step’ is dat Simon openlijk schrijft hoe hij als 17-jarige (letterlijk) op het randje van zelfmoord stond. Hij was als jongere helemaal de weg kwijt, geen diploma, geen vooruitzichten, geen toekomst. Moedeloos trok hij naar de ‘welfare office’ (vergelijkbaar met onze HVW/VDAB). Daar merkte een bediende hem op. Zij gaf hem het advies om alles stap-voor-stap aan te pakken, een gouden raad die hem nooit meer heeft losgelaten.

Die ene persoon die hem echt zag, heeft zijn leven gered. En dat was voor mij niet anders. De eerste personen die mij echt zagen, naar me luisterden en in mij geloofden waren mijn persoonlijk begeleider Hans en arbeidstrajectbegeleidster Leen in Bethanië, samen met een lieve vriendin. Zonder oordeel, zonder mij te willen redden. Gewoon puur aanvaarden wie ik was (ben) in al mijn kwetsbaarheid. Met mijn goede, maar ook mijn kleine en rauwe kantjes.

Van jezelf houden en in jezelf geloven moet van diep in jezelf komen zodat niets of niemand het ooit kan afnemen. Zelfhulpboeken staan er bol van en levenscoaches zijn er vol van. Maar het enige wat ik voor me zag was een gitzwarte realiteit. Het grootste deel van mijn leven voelde ik me ‘numb’… levenloos.

Ik was blind, die enkele mensen hebben mij geholpen om dat vlammetje in mij, die passie, mijn potentieel opnieuw te zien… zodat ik stap-voor-stap weer in het leven kon staan.

Nadine