'Zo gek veel verschillen we niet'
Collega van AZ Voorkempen getuigt over haar opname in Bethanië.
Nu mijn opname in de psychiatrie op z'n einde loopt, wil ik enkele bedenkingen over privacy en taboe doorbreken. Er rust nog steeds een stigma op de psychiatrie. Voor ik zelf opgenomen werd in het psychiatrisch ziekenhuis, dacht ik zelf al: ‘doe maar gewoon’. Als je je been breekt, mag het ook door iedereen geweten zijn. Dus waarom zouden we niet ‘gewoon’ spreken over psychische problemen?
We hebben zoveel oordelen en vooroordelen over de mensen die in psychiatrie verblijven. Soms sputtert de trein van ons leven gewoon wat tegen en geeft die vertraging. Op dat moment is het niet zo evident om, in de chaos van emoties, gevoelens en gedachten, op zoek te gaan naar je eigen ik. Je hebt een kompas nodig om samen met een team op zoek te gaan. Het zou gemakkelijk zijn: zes weken gips en klaar, je kan weer verder. Helaas. Je moet door de zondvloed van emoties, angst en pijn. Ik botste meermaals op een gevoel van koppigheid, frustratie en weerstand. Je hebt veel geduld, doorzettingsvermogen, moed en vertrouwen nodig, maar ook mensen die naast je staan om ook stormen te doorstaan en samen terug een spoor te zoeken. Nu lijkt het allemaal eenvoudig, maar de drempel overgaan naar een effectieve opname is niet zonder slag of stoot gegaan. Wat ben ik blij dat ik samen met mijn ambulante psycholoog hier naartoe gewerkt heb. Eens in opname, was ik soms opstandig en voelde ik verzet, zeker omdat ik soms het gevoel had geen keuze te hebben, bijvoorbeeld over mijn naam op mijn kamerdeur en op mijn maaltijdplateau, zodat elke medepatiënt die kon lezen. Waarom? Omdat je geen controle hebt over wat mensen met je gegevens doen in deze internetwereld. Waarom hebben medewerkers hierin wel een keuze en wij niet? Jammer genoeg denk ik dat er nog steeds weinig werkgevers zitten te wachten op iemand met het label ‘psychiatrische patiënt’. Het stigma moet doorbroken worden.
Vóór mijn opname was ik één van jullie collega's met haar gevoeligheden en kwetsbaarheden. Na mijn opname ben ik nog steeds één van jullie collega's met haar gevoeligheden en kwetsbaarheden, alleen is mijn trein in beweging. Eigenlijk is de psychiatrie een weerspiegeling van de maatschappij. Er wordt gelachen, gehuild, samen geleefd en gewerkt. Patiënten maken net als jullie elke dag opnieuw keuzes, dragen de gevolgen van hun keuzes, hebben hun verantwoordelijkheden. Met de ene persoon kan je het beter vinden dan met de andere. Dus zo ‘gek’ veel verschillen we niet.
Langs deze weg wil ik het team van Monding bedanken voor hun inzet, geduld en luisterend oor. Voor het nabij zijn en het veraf staan. En zeker wil ik mijn persoonlijk begeleider bedanken. Het ging niet altijd even vlot, maar wat heb jij mij ongelooflijk laten groeien! Ook ik verdien een pluim, ik ben de drempel overgegaan. En alles vertrekt bij jezelf en bij de keuzes die je maakt om je leven terug op een spoor te krijgen. Laten we over psychiatrie gewoon denken en gewoon doen.
Gina