Het is vaak moeilijk om nog te zien wat er wél loopt. Wat er bijvoorbeeld veranderd is als je kijkt naar een jaar geleden. Het moeilijkste vond ik - en vind ik trouwens nog steeds - het leren loslaten van al wat me naar beneden duwt. Het is zoiets gekend en vertrouwd. Iets wat er al jaren was en is. Vaak is het zelfs zo aanwezig geweest dat ik niet meer zag wat er nog wel in mij zat. Waar ik wel mee verder kon. Ik noem het 'mijn gezonde ik'. De Amy die kan functioneren in het normale leven en daar ook voor aanzien wordt. Hoe eng is het om na al die jaren van donkerte en leegte terug die stap naar 'normaal zijn' te nemen? Kan ik alles wat gekend is wel loslaten als dat al is wat aanvoelt als veilig?
Langzaamaan leer ik, en ondervind ik, dat dat net is wat herstel inhoudt. Leren dat monster in mezelf te temmen en zélf het heft in eigen handen te nemen. En ja, nog vaak is dat monster veel en veel te luid en laat ik het winnen van mijn kleine maar dappere stem die vastberaden probeert een keuze in de echte en 'gezonde wereld' te maken. Het is dan dat je je niet mag laten ompraten. Monsters in onze hoofden zijn heel goed in ompraten, trouwens. Hoe dapper het is om die stap te zetten en überhaupt in te proberen gaan tegen dat grote en sterke monster.
Het lijken kleine stappen, maar heb jij al ooit een ridder zomaar weten winnen tegen een monster zonder daar eerst een paar keer voor onderuit te moeten schuiven? Neen. Herstel is vallen. Vallen, nog eens vallen en dan nog eens vallen. Misschien eventjes blijven liggen, maar dan ook terug rechtstaan en doorgaan. Ik neem mezelf voor om me te focussen op dat rechtstaan. Om mezelf daarvoor te complimenteren. Dat rechtstaan is het moeilijkste dat ik misschien ooit al heb moeten doen. Maar het laat me ook zien dat herstel het waard is. Dat terug rechtstaan je zo een enorm veel breder beeld geeft. Dat het leven het eigenlijk best waard is om voor te vechten. Het zijn die zaken die we moeten vasthouden, noteren, visualiseren. Herstel is het waard. Terug rechtstaan na je honderdste val, is het waard. Herstel is het scherpen van onze zwaarden, om zo onze monsters te bevechten. Stap voor stap, met zo een opening die ons terugbrengt naar de gezonde wereld, die eveneens moeilijk is. Daar moeten we realistisch in zijn. Maar het bevechten geeft ons de kijk op de mooie aspecten in het leven. En daar moeten we het voor doen. Voor die wafel met slagroom, voor die zwerm aan vogels in een blauwe hemel, voor de lach van een kind. Herstel is het waard, jongens. Meer dan we soms denken.
Amy Vrielynck