De gelukkigste vis

Een domme vis meende
dat de meeuw gelukkig was,
omdat hij op de baren wiegen kon
en met de golven spelen.

Op het strand stond een aap te dromen.
De vis riep: "Haal me uit het water!"
En de aap bracht de vis op het droge.

Het duurde niet lang of de vis
kreeg tranen in de ogen van spijt.
Hij voelde dat hij sterven ging
en begon te bidden om water.

Toen kwam er een grote, lange golf
en die wierp de vis terug in de zee.

Nu is hij de gelukkigste vis
van alle vissen in het water!

(Phil Bosmans, 'Ja! Alleen de optimisten zullen overleven,' Lannoo-1983, p.82)

Gebed tot Maria

Maria,
bewaar en koester in uw moederhart
alles wat ik aan u toevertrouw:
de kleine zorgen van de (oude) dag,
de pijn om wat ik niet meer kan,
de open vragen die blijven hangen,
de weemoed van wat ik niet begrijp,
het soms missen van genegenheid en begrip.

Maria,
bescherm in uw goedheid
allen die ik aan u in gebed toevertrouw: N.N.
Bemoedig alle moeders die met zorgen zitten,
bewaar allen die U al jaren vergeten zijn
en ook mij die nu bij u bid.

Maria,
moeder van Jezus,
ik dank u voor alles wat ik door u ontving
van Jezus, Christus, uw Zoon en onze Heer. Amen.

(Naar een tekst van Jos Gregoire, 20 mei 2024 op zijn Facebookpagina)

Verhaal van de rijke Bramenplukker naar Godfried Bomans

Op een mooie lentemorgen
stond ik in de tuin, mijn kruidentuin.
De lucht, de zachte zon.
De nieuwe dag.
Ik voelde.
Het wonder was om me heen.
Ik stroomde vol dankbaarheid
om het leven, om alle leven.
Ik keek naar de eerste krokussen
en ik wist
dat God zijn handen naar me uitstak
vol bloemen.

(Phil Bosmans, 'Zonnestralen van geluk,' Lannoo-1999, p.90)

Waar je wortelt

Weten waar je wortelt,
wat je hoogste bloei is,

jezelf niet tekortdoen,
verloochenen-

mens ben je toch,
zo begenadigd mens.

Weten wat je siert,
wat je voltooit,

zoveel misleidt,
doet niet ter zake.

O jij, je verliezen,
je verliezen en vinden
in je ware gezicht.

O jij, 
trouw aan jezelf,
standvastig als een boom

opgaan, verrukt opgaan
in je ware gedaante.

(Hans Bouma, 'Een mens als jij. Gedichten voor lief en leed,' Forte-2013, p. 132)
 

Losgelaten

Rechtop zoals een boom
wil ik,
met al zijn takken wuivend,
wijzend, reikend.
Aarde en hemel laten ademen
dwars door mijn huid.
Bij dageraad
het nieuwe licht omhelzen.
Vogels van dromen, hartstocht
en verlangen ruimte geven,
ondenkbare verte.
Mij schrap zetten, mij krommen
bij het striemen van de wind,
om niet te breken.
Seizoenen tegemoet gaan
en die gratie smaken.
Tot de langste nacht.
Door zijn kille nevels waden.
Reeds losgelaten,
vezel na vezel, blad na blad.

Laat mij nog even.
En daarna staande wijken,
wijlen, wijzen, reiken
naar het leven.

(Kris Gelaude, 'Voor wie verstilling zoekt,' Averbode-Forte-2012, p. 60)

Zegengebed

God, zegen de woorden
die we zullen spreken
tot wijsheid en liefde.

Zegen de zorg
die we aan elkaar besteden,
tot een teken van uw welwillendheid.

Zegen de moeite,
die we ervaren,
tot een trouwe keuze voor elkaar.

Zegen de dag 
als de ruimte 
waarin we elkaar nabij mogen zijn
en als de ruimte
waarin we U op het spoor komen
als een God van liefde en mededogen. Amen.

(Pieter Stienaers, uit K. Janssens en R. Jonkers, 'Levenslang. Woorden voor grote en kleine momenten,' Pelckmans-2011, p. 97)

Zo kwetsbaar

Soms is er slechts ver weg
een ster aan de hemel te vinden.
Soms is er nog amper het weten
van ooit een goddelijke wens.
Soms is er gewoon maar een mens
die op je weg komt en die je raakt.
Soms is er niet meer dan een sinteltje hoop
op gerechtigheid en vrede.

Maar misschien is dat net genoeg
om vonken te slaan
uit een wereld van steen.
En ergens een vuur te maken
dat mensen verzamelt.
En dat hun harten verwarmt
en dat hun ogen doet zien,
hoe het geheim van de menswording
hun zelf in handen gelegd werd.
Teer als een twijgje.
Een pasgeboren kind.

Zo kwetsbaar God
die telkens met ons herbegint.

(Kris Gelaude, 'Voor wie verstilling zoekt,' Averbode-Forte-2012, p. 72)
 

Licht

Licht uit de hemel.
Licht door de wolken.
Licht aan mijn voeten.
Licht in de nacht.
Licht dat blijft stromen.
Licht in jouw ogen.
Licht soms in woorden,
Licht hier vanbinnen.
Licht dat overal tegemoetkomt.
Licht dat alles omhoogtrekt.
Licht dat altijd blijft voorgaan.
Licht dat wendt naar het leven,

Eerste en laatste.
Mijn waarborg.
Mijn troost.

(Kris Gelaude, 'Zonder woorden kan je niet,' Averbode-Forte-2016, p. 246)

Zomaar

Zomaar
Niet gemaakt,
maar gekregen.

Niet ontdekt,
maar onthuld.
Zomaar op je weg gekomen,
zomaar met je meegelopen.

Wonder
boven wonder

Zomaar een vriend,
een vriendin

(Hans Bouma, 'Een mens als jij. Gedichten voor lief en leed,' Forte-2013, p. 75)

Lieve, kleine ukkepuk

Lieve, lieve kleine ukkepuk,
klein en grappig kind.
'k Weet zeker dat je
in dit even
veel geluk
en liefde vindt.

Tuimel, buitel,
zet een stap.
Huppel ied're dag.
En het mooiste dat je
'n mens kan schenken
is je eigen kinderlach.

(Sandrine Lambert in Majke Jongen, 'Ik schenk  je woorden,' Davidsfonds-2009, p.27)

Open je ogen

Open je ogen.
Leven
is je bewegen
tussen twee einders.
Tussen het licht
aan het begin
en aan het einde
van dit bestaan.
En het is mooi
wanneer je daartussen
zelf ook gaat stralen.

(Kris Gelaude, 'Zonder woorden kan je niet,' Averbode-2016, p. 246)
 

De bal!

"De bal! Hou de bal in het oog!" prent elke coach zijn spelers in.
Toch verliest iedereen mij, de bal uit het oog.
Niemand heeft het over mij, de bal.
Ik word gestreeld, getoetst, gekopt, gedroogd en gegooid, geknald...
Ik word, zoals voorgeschreven, gelegd op de lijn, op de stip, achter de gespoten streep, maar wat ik zelf wil, komt niet aan bod. 
Zelfs belanden in het net wordt mij belet en dan zeggen ze en schrijven ze verwijtend: "De bal wil er niet in," terwijl ik niet liever wil!

Dat het om mij, de doodgezwegen bal gaat, en niet om bejubelde spelers, blijkt duidelijk als een speler bestraft wordt als hij de man speelt en niet mij, de bal!

Ik word met de voeten getreden al bewerk ik dat nationale, regionale en partijpolitieke tegenstellingen smelten als sneeuw voor de zon.
Door mij raken plakboeken vol en kent men spelers, coaches, scheids- en lijnrechters, de kleur van de nationale Jupilervaan en rijdt men toeterend over de baan.

Bij het laatste fluitsignaal ben ik plots wel belangrijk, maar dan is het gedaan, is mijn taak voorbij. Als het over is en uit word ik gegeerd,
als trofee gesigneerd en zichtbaar achter glas gestald. Eens door heel de wereld met argusogen gevolgd, krijgt haast niemand mij nog te zien.

In onze maatschappij zijn ze niet te telen de velen die zeggen: "Dat ik meetel, daar geloof ik geen bal van!" Ook zij springen niet in het oog hoe belangrijk ze ook zijn...

(Jos Gregoire, gepubliceerd op zijn Facebookpagina op 11 juni 2014)

Van duizend seizoenen

Neen, niet de kwistige wind uit het zuiden,
of een verleiding
achter de horizon,
maar een plek hier in de zon
waar men kan leven
de nectar kan proeven
en van duizend seizoenen
de poëzie.

Want alles,
het fluisterende water,
mijn adem, 
de stroom van gedachten,
het licht in de kerselaar,
behoort tot een eeuwig bewegen.
Zelfs stilstand mondt uit
in uitkijkend wachten
op wat op komst is.
En naar het heilige
trage gebaar van voltooiing.

(Kris Gelaude, 'Voor wie woorden zoekt,' Averbode-Forte-2011, p. 115)
 

Steeds mooier

Leef je
van seizoen tot seizoen,

leef je zo lichamelijk,
zo aards,
als je geschapen bent,

steeds mooier word je,
steeds voltooider.

Veel verlies je,
maar verliezen is winnen,
armer is rijker.

Mens, boom,
van een mens ben je,

mens
getekend door weer en wind,
mens van aarde en licht.

(Hans Bouma, 'Een mens als jij. Gedichten voor lief en leed,' Forte-2013, p. 54)

Je laten raken

Je ritme vertragen
je koers onderbreken.

Aandachtig zijn
zien en horen.

Aanwezig zijn
zintuigen openen

Geïnteresseerd vragen
attent luisteren.

Aanvoelen
meegenomen worden.

Verbonden geraken
geëngageerd worden.

Je laten raken,
Het brengt je in beweging.

(Jean-Paul Vermassen uit K. Janssens en R. Jonkers, 'Levenslang. Woorden voor grote en kleine momenten,' Pelckmans-2011, p. 117)
 

Als je niet kunt lachen, kun je niet leven!

Welk gezicht heb je op?
Kijk in de spiegel eens naar je gezicht.
Niet naar je haren of naar je make-up.
Kijk verder en dieper...
Je woont achter je gezicht.
Aan je gezicht kan men je kennen.
Heb je een masker op dat je aanpast
naar de omstandigheden, hard en koud,
voor hen die onder je staan,
vleiend en poeslief naar boven toe,
met een standaardglimlach voor de verkoop,
of omdat je ervoor betaald wordt,
vrolijk in de bar, onverschillig op het werk,
uitdagend in het verkeer en gesloten thuis?

Je woont achter je gezicht.
Je gezicht moet de open en eerlijke spiegel zijn
van je binnenkant.
Als je gezicht geen glimlach verdragen kan,
gaat er iets fout aan je binnenkant en is je hart ernstig ziek.
Een koud gezicht komt uit een koud hart.

Genees je hart!

Mensen met zure gezichten
verzuren het leven!

Genees je hart!

Glimlach vanuit je hart
zomaar, voor niets.
Langs de straat, aan het loket,
op kantoor, in de wagen,
op het werk.
Gewoon omdat je 't fijn vindt.

(Phil Bosmans, 'Ja, de optimisten zullen overleven,' Lannoo-2003, p. 42)

Nieuw ben je als je elke morgen
verwonderd kunt zijn
en dankbaar voor het licht van de dag.
Als je juicht omdat je ogen zien,
je benen lopen,
je handen tasten,
als je zingt omdat je hart klopt!

Nieuw ben je als je weet dat je leeft,
als je beseft dat vandaag
de eerste dag begint
van de rest van je leven!

Nieuw ben je als je 'n verse kijk hebt
op mensen en dingen,
als je nog lachen kunt
en genieten van de kleinste
en de gewoonste bloemen
op je levensweg!
Als je over niets meer verwonderd bent,
maak je nooit een wonder mee.

(Phil Bosmans, 'Zonnestralen van geluk,' Lannoo-1999, p. 13)
 

Landschap

Dromen
dwalen door het landschap

dat achter je ligt,
dat voor je ligt.

Overal stappen,
jouw voetstappen,

Tekens van leven,
onuitwisbaar,

Hoor vogels
zingen je naam,

bomen
vertellen je verhaal.

Dromen,
dwalen door het landschap

dat je oplicht in je ziel,
je vriendelijke toelacht,

landschap
dat op je wacht.

(Hans Bouma, 'Een mens als jij. Gedichten voor lief en leed,' Forte-2013, p. 110)

Slaapliedje

Bokken slapen in een hok,
kippen slapen op hun stok,
koeien slapen in de stal
maar een poes slaapt overal.
Onder 't grasveld slaapt de mol,
het konijn slaapt in zijn hol,
duiven slapen in hun til,
maar een poes slaapt waar ze wil.

Vliegen slapen aan 't plafond,
onder tafel slaapt de hond,
luizen slapen in je haar,
maar een poes dan hier en daar.

Kraaien slapen in hun eik,
Juliana op Soestdijk,
boeren in de boerderij,
maar mijn poes heel dicht bij mij.

(Willem Willink, uit T. Buul, 'Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is,' Querido-2000, p. 131)