Overslaan en naar de inhoud gaan
Handen kloppen op djembé

Ik ben als jonge tiener mijn ouderlijke huis ontvlucht want ik kon de drama's niet langer aan(zien). Sindsdien was ik een run-away. In bijzondere jeugdzorg en later gedurende de vele opnames binnen psychiatrie, was ik steeds op de vlucht. Ik kon niet toe komen waar ik was dus laat staan bij mezelf. Afscheid nemen was nog grotere taboe voor me.

Gedurende mijn opname op Stroom heb ik daar een ommekeer in gemaakt. Als jonge dertiger niet makkelijk, maar het lukte. Voor de eerste keer kon ik ergens echt 'zijn', met ups & downs. Zelfs afscheid nemen verliep.

Ik ben sinds kort terug op mijn verwijsafdeling. En ik mag best trots zijn want ze merken bijvoorbeeld dat ik wel eens stijg zo nu en dan, maar: ik zak terug veel sneller, ik benoem wat ik ervaar, ik ga het vertrouwen aan en ik herstel waar nodig

Niet alles is opgelost nu, maar de basis is er. Ik ben heel dankbaar dat ik op Stroom mocht leren. Toen ik er zat was het niet steeds de makkelijkste weg, maar het heeft gewerkt.