Kering is een gesloten afdeling en dat schrikte me in het begin af. Maar de muren zijn geschilderd met betrokkenheid. Ik voelde dat mijn gebroken schip hier misschien wel een plek kon vinden om aan te drijven. Mijn verbazing was groot toen ik merkte dat anderen ook worstelden om een gemeenschappelijke grond te vinden. Het was namelijk zo dat ieder hier zijn eigen grond had, zijn eigen betekenis in de chaos. Misschien was dat wel net hetgeen dat ons kon verbinden. De structuur op Kering bood een zekere houvast, omdat er op die manier een broodnodige constante aanwezig bleef. Vanaf het wekken ‘s morgens tot de ‘papkar’ ’s avonds: de structuur legde een zekere brug aan naar de begeleiding. Ieder van hen vertegenwoordigde een veilige haven om ons en ook mij zo goed mogelijk nabij te kunnen zijn. Ook was het zo dat, voor mij althans, de therapieën toegankelijker werden naarmate ik een vorm van stabiliteit te pakken kon krijgen. Het feit dat we als soldaten samen naar een therapie trokken, bood een zekere rust. Deze rust bleek echter fragiel te zijn, omdat ik in periodes terug overweldigd werd door die mist in mijn hoofd. In zulke periodes was het moeilijk om bij de anderen te blijven, om überhaupt bij de realiteit te blijven. Mijn eigen realiteit nam het roer over. Dat zorgde er ook voor dat ik mezelf in een plas van eenzaamheid kon bevinden. Niemand sprak immers mijn taal nog en ik voelde me een buitenstaander op de afdeling. Na een veertiental maanden van zwoegen en zweten, botsen en beleven, zat mijn reis op Kering erop en ging ik een ander deel van mijn eiland onderzoeken.
Dit gebeurde op Delta. Delta is een open afdeling en dit voel je vanaf het moment dat je er binnenwandelt. Er werd mij uitgelegd dat er veel vrijheid, maar ook meer verantwoordelijkheden zijn. Toen twijfelde ik of ik die vrijheid wel zou aankunnen, aangezien ik toch op een gesloten afdeling had verbleven. Het sleutelwoord voor mij hier op Delta was ‘ontdekking’. Ik ontdekte er niet alleen hoekjes en kantjes van mezelf die ik eerder nog niet had gezien of kwijt was geraakt, maar ook de therapieën hier waren als een poort om jezelf te betreden. Het ging hier, voor mij, niet per se over de inhoud van de therapie, dan wel over met wie je de therapie samen deed. Dit ging, voor mij, zowel over medepatiënten als over de therapeuten. Het groepsgebeuren vormt de kern van deze afdeling. Samen koken, samen poetsen, samen ziek zijn, maar ook samen herstellen. Het samen zijn, vormt ook een grote uitdaging, als je het gewend bent om alleen te zijn. De begeleiders hier zijn de lantaarnpalen waaronder je kan schuilen wanneer het te donker wordt. Herval is namelijk iets dat kan gebeuren doorheen je proces. Ook bij mij was dit meermaals het geval. Toch werd me duidelijk gemaakt dat ik hier steeds terug terecht kan wanneer ik dreig te verdwalen op mijn pad.
Moed zijn vier letters die bouwstoffen geven voor de doorzetters. Het is dankzij de kracht van de ontmoetingen hier op Kering en Delta dat ik de goesting om iets te willen, kon terugvinden.
Yammie Fishel