Overslaan en naar de inhoud gaan
Een vrouw is aardappelen aan het schillen

‘Jaren hebben deze mensen hun verblijf als een straf ervaren, nu spreken zij over hun thuis!’

‘Mijn tweelingzus Ingrid woont reeds enkele jaren in Wissel 3 en ik heb langzaam maar zeker verandering gezien.’

‘Het samenwonen in kleinere wooneenheden maakt dat de bewoners minder druk ervaren en ruimte krijgen om elkaar beter te leren kennen. Het maakt dat zij meer tolerantie kunnen opbrengen om ieder persoon zijn plaats te geven in de groep. Wij mogen niet vergeten dat zij niet alleen met het karakter van de anderen moeten rekening houden, maar ook de gedragsstoornissen moeten aanvaarden die hun ziekte met zich meebrengt. Op de een of andere manier lukt hen steeds weer, ook na een fikse woordwisseling, de draad weer op te nemen, de aanvaringen niet persoonlijk te nemen, maar te vergeven en begrip te hebben voor elkaars ziektepatroon. Soms denk ik dat velen onder ons hiervan kunnen leren.’

‘De bewoners gaan bepaalde huisgenoten als vrienden zien, anderen blijven medebewoner. Toch zou ik durven zeggen dat ook hier de huidige manier van leven in kleinere groepen veel voordeel biedt! Ik ervaar als regelmatige bezoeker de positieve sfeer in hun huisje. Men helpt elkaar, ieder doet zijn taak (de ene al met wat meer goesting als de andere), maar het lukt hen om samen gezellig aan tafel te zitten.’

‘Ik ben zeker dat er vandaag minder pesterijen voorkomen dan in de grote leefgroepen van vroeger en dat de bewoners een vorm vinden om als gezin samen te wonen en te leven. De steun en supervisie die de hulpverleners hen bieden, zijn noodzakelijk om tot dit resultaat te komen. Ik denk dat de begeleiders vele bewoners, waaronder mijn zus, helpen om de grens van hun mogelijkheden op te zoeken. Dat afbakenen, grenzen bewaken en toezicht houden zullen steeds noodzakelijk blijven. Weliswaar met veel liefde en de nodige uitdaging. Er blijft een groot verschil tussen de huidige manier van wonen in PVT en het loslaten in een maatschappij die de dag van vandaag harder, veeleisender en minder tolerant is dan ooit!’

‘Zeker is dat de ondersteuning van familie en vrienden de bewoners het gevoel geeft zich als volwaardige mensen te kunnen ontplooien. Deze banden helpen hen om hun ziekte en beperkingen te dragen en aanvaarden. Het mooiste dat wij allen trachten te bereiken, is het gevoel graag gezien te worden door onze familie en onze omgeving. Dit helpt ons allen te groeien als mens!’

‘Ik begrijp dat bewoners in de toekomst hun weg naar de maatschappij moeten vinden. Voor mensen die zovele jaren in de beschutting en zorgzaamheid van verzorging, opvolging, huisvesting hebben geleefd, behoort een andere levenswijze vaak niet meer tot de mogelijkheden. Jaren hebben deze mensen hun verblijf als een straf ervaren, nu spreken zij over hun thuis!’

D.D.B.